سکته مغزی یکی از بارزترین دلایل عمده مرگ و میر و همچنین ناتوانی طولانی مدت در جهان است. امروزه از هر شش نفر در سراسر جهان یک نفر دچار این عارضه می‌شود. در حال حاضر تنها درمان دارویی مورد تأیید برای سکته مغزی ایسکمیک، داروی فعال کننده پلاسمینوژن بافت[1] است. با این حال نسبت اندکی از بیماران واجد شرایط این روش درمانی هستند.

         Laskowitz  و همکارانش درباره اثرات خون بندناف در درمان سکته مغزی ایسکمیک، یک مطالعه و کارآزمایی بالینی را در امریکا، در دانشگاه دوک و انستیتو نورولوژیکی هیوستون انجام دادند که نتایج آن در سال 2018 منتشر شد. خون بند ناف مورد نیاز این آزمایشات از بانک‌های خون بند ناف کارولینا، دورهام، ام دی اندرسون، هیوستون و تگزاس تأمین شد.

         آنها خون بند ناف را به صورت پیوند آلوژنیک (غیر خویشاوند) با هدف بهبود عملکرد بیماران مبتلا به سکته مغزی ایسکمیک به روش تزریق وریدی انجام دادند. برای بررسی این موضوع، محققان فاز اول کارآزمایی بالینی را برای ارزیابی ایمنی و امکان سنجی پیوند آلوژنیک خون بندناف در بیماران سکته مغزی بزرگسالان انجام دادند. 10 بیمار مبتلا به سکته مغزی ایسکمیک در محدوده شریان مغزی میانی[2] مورد مطالعه قرار گرفتند. در این آزمایش واحدهای خون بندناف از لحاظ آنتی‌ژن‌های گروه خون و نژاد مطابقت داشتند، اما آنتی‌ژن‌های لوکوسیتی انسانی (HLA)[3] تطابق کامل نداشتند. تزریق سلول‌های بنیادی خون بند ناف 3 الی 9 روز پس از سکته مغزی صورت گرفت.

          بررسی عوارض جانبی در طی یک دوره 12 ماهه پس از تزریق نشان داد این روش درمانی عوارض جانبی جدی در بیماران  ایجاد نمی‌کند. شرکت کنندگان در این مطالعه همچنین با استفاده از ارزیابی‌های عصبی و عملکردی از جمله MRS[۴] و  NIHSS [۵] مورد بررسی قرار گرفتند. سه ماه پس از درمان تمام شرکت کنندگان با حداقل 1 درجه در MRS و حداقل 4 درجه درNIHSS  نسبت به حالت پایه بهبود یافته بودند. در مجموع این داده‌ها نشان داد که تزریق آلوژنیک سلول‌های بنیادی خون بندناف با HLA غیر همسان در بزرگسالان مبتلا به سکته مغزی ایسکمیک مفید , بی‌خطر بوده است.

واحد تضمین کیفیت بانک خون بندناف رویان /.